شفاعت در روز قیامت، یکی از مسائلی است که مسلمانان علی الخصوص شیعه‌اثنی عشری طبق آیات و روایات به آن معتقدند. در معارف اسلامی مبین شده است که‌چه کسانی می‌توانند در روز قیامت دیگران را شفاعت کنند. (از این دیدگاه، مناسب بود که‌موضوع بحث تغییر یابد و به میزان شفاعت امام حسین (ع) تبدیل گردد، چرا که در روزقیامت انبیا، اولیا، صلحا، علما و شهدا... مقام شفاعت را دارا هستند. اگر چه خود شفیع‌بودن و شفاعت کردن مقام و جای‌گاهی دارد، در روز قیامت کسی که بتواند بیشترین افرادرا شفاعت کند، دارای مقام بالاتر و والاتری است. از آن‌جایی که در زیارت‌نامه‌ها فقط به‌مقام شفاعت حضرت اشاره کرده‌اند، این بحث را پیش کشیده‌ایم وگرنه مقام سید الشهدا در روز قیامت بسیار بالاتر از شفاعت عادی و معمولی است).
امام حسین (ع) از جنبه‌های مختلف می‌تواند در روز قیامت شفاعت نماید: ازجهت این که امام و پیشوای متقیان است، معصوم، عالم، شهید، صالح و... است. هر یک از این موارد می‌تواند مقام شفاعت به شخص بدهد، اما از نظرگاه زیارت‌نامه، شفیع بودن‌حضرت چند دلیل دارد: اول آن که حضرت نزد خداوند از وجاهت خاصی برخوردار است و آبروداران می‌توانند نزد پروردگار شفاعت کنند: «السلام علیک یا قائد الغر المحجلین؛سلام بر تو ای پیشوا و سرور روسفیدان عالم». در دعای توسل نیز هنگامی به امام‌حسین(ع) متوسل می‌شویم می‌خوانیم: «یا وجیهاً عندالله اشفع لنا عندالله».
امام حسین (ع) نه این که حق شفاعت دارد و دارای مقام محمود است بلکه این‌مقام را می‌تواند در آخرت نیز به دیگران تفویض نماید و یا در دنیا توفیق و عنایتی نمایدتا مقام محمود (مقام شفاعت) را به دست آورند. در فرازی از زیارت امام حسین (ع)می‌خوانیم: «واسئله ان یبلغنی المقام المحمود»؛ از تو می‌خواهم که مرا به مقام محمودکه مقام شفاعت است برسانی».
حسین عسگری
